ԵՍ ԵՄ, ՄԻ՛ ՎԱԽՆԱՔ (Յհ 6,20)
Յիսուսի աշակերտները լսեցին իրենց Տիրոջ ձայնը, երբ Գալիլեայի լիճին վրայ փոթորիկի բռնուած՝ կորուստի վախը կ՛ապրէին: Ալեկոծ էր լիճը: Ալեկոծ էր իրենց հոգին: Եւ վտանգին առջեւ ու մահուան սպառնալիքին դիմաց, յանկարծ տեսան իրենց Տէրը՝ Փրկիչը, որ լիճին վրայէն քալելով կը մօտենար նաւակին: Փրկիչին գալուստով իրենց ալեկոծ հոգին կը խաղաղէր: Ես եմ, մի՛ վախնաք:
Նոր Տարուան եւ Յիսուսի ծննդեան տօնին առիթով, քրիստոնեայ աշխարհը դարերով ուրախութեան ջերմ զգացումներով շնորհաւորած է զիրար, եւ իր սրտին մէջ առաւել խաղաղ տարուան մը, աւելի առողջ ու արդիւնաւոր տարուան մը յոյսով սկսած իր նոր տարին:
Այսպէս պէտք էր ըլլար մեր ալ կեանքը ներկայ ժամանակներուն: Երանի՜ նոյնը մնար եւ ապրէինք մեր օրերը այն պարզութեամբ, անմեղութեամբ ու խաղաղ, որ առիթ տար աւելի մտերմութեամբ ու սիրով զիրար փնտռելու, զիրար տեսնելու:
Երբ ներկայ օրերուն մեր շուրջը կը նայինք, մարդկութիւնը կը տեսնենք ահազանգի մէջ: Ագահութիւնն ու դրամապաշտութիւնը, փնտռելով միայն անձնական թէ ընկերակցական (corporate) շահերը, բազմամիլիոն մարդոց աղքատութեան եւ անօթութեան պատճառ կը դառնայ: Քաղաքական շահերը երկիրներ կը քանդեն, հոգիներ կը սպաննեն: Ահաբեկչութիւնը խաղաղ ու բարւոք կեանք մը ապրող ժողովուրդներու դժբախտութեան ու մահուան սեւ ալիքներ կը բերէ: Վախն ու սարսափը համատարած համաճարակ կը դառնայ, եւ մահուան սպառնալիքին դիմաց, մարդիկ կը ձգեն տուն ու տեղ, կը դառնան գաղթական՝ ընդունելի ու ապահով կեանք մը ճարելու յոյսով: Աշխարհը կարծէք դարձած է Գալիլեայի լիճին վրայ տարուբերող նաւակը եւ, Յիսուսի աշակերտներուն նման կ՛ալեկոծի մահասարսուռ ալիքներուն վրայ: Ալեկոծ է աշխարհը: Ալեկոծ է մարդկութեան հոգին:
Նոր Տարի եւ Սուրբ Ծնունդ է: Յիսուս դարձեալ կու գայ ու կ՛ըսէ. «Ես եմ, մի՛ վախնաք»: Խռովեալ շրջապատին մէջ երբեմն կը դժուարանանք լսելու իր ձայնը: Ցաւը, տառապանքն ու մահը երբեմն խուլ դարձուցած են մեր հոգին: Հաւատքի մէջ տկար անձը պարտուած է կեանքէն: Սակայն Յիսուսի վստահութիւն ներշնչող բառերը լսելով, ահաւասիկ դարձեալ առիթ մը կը ստեղծուի մեզի համար, որ անդրադառնանք թէ աշխարհի վրայ տիրող բոլոր նեղութիւնները, դժբախտութիւններն ու աղէտները պէտք չէ ընկճեն մեզ, ընդհակառակը, նորոգեալ յոյսով մը, հաստատուն հաւատքով մը եւ աստուածատուր շնորհքներու իմաստուն ու ճարտար գործածութեամբ պէտք է վերաշինենք մեր կեանքը, անհատական թէ հաւաքական: Եւ թող սէրը տիրապետէ մարդկութեան հոգիներուն, որպէսզի արդարութեան եւ արդարադատութեան զէնքերը հագած՝ յաղթենք աշխարհի բոլոր տեսակի չարիքներուն:
Եկո՛ւր, Տէր Յիսուս: Քու խաղաղութիւնդ տուր ամբողջ աշխարհին, եկեղեցւոյ մեր կեանքին, աշխարհի ղեկավարներուն, Հայրապետական մեր Սուրբ Աթոռներուն, Հայոց ազգի Հանրապետութեան եւ բարեսէր ու խաղաղասէր բոլոր սպասարկուներուն:
Սիրելի՛ Հայորդի,
Յիսուսի ծնունդը տօնն է ճշմարտօրէն քրիստոնեայ հոգիիդ: Թող քեզ ու ընտանիքդ պահէ առողջ եւ տայ գործերուդ ու ծրագիրներուդ յաջողութիւն: Առանձին անհատ ըլլալով հանդերձ, անդամն ես Հայ ժողովուրդին, հոգիդ՝ բուռ մը հող Հայրենիքէդ:
Ամենայն սրտով կը մաղթեմ բարգաւաճում եւ յառաջդիմութիւն մեր ազգին, անսասանութիւն՝ մեր Հայրենիքին: Եւ որպէսզի ասոնք իրագործուին, անհրաժեշտ է որ դուն ալ քու մասնակցութիւնդ բերես: Դիտէ մսուրին մէջ մանկացեալ Յիսուսի բարի ու ազնիւ Աստուածամայրը եւ մեր շարականագիր վարդապետին հետ անոր աղօթէ եւ իրմէ խնդրէ որ բարեխօսէ, ըսելով. «Թող լռեն պատերազմները, թող դադրին թշնամիներուն յարձակումները, թող սէր եւ արդարութիւն հաստատուի աշխարհի վրայ, կ՛աղաչենք»:
Շնորհաւոր Նոր Տարի եւ Սուրբ Ծնունդ: Մեծ աւետիս բոլորիս:
Օշական Արքեպիսկոպոս
Առաջնորդ
Սուրբ Ծնունդ, 2016
2016 Easter Message
BEHOLD THE BREATH OF RESURRECTION
is in vain and your faith is in vain. I Corinthians 15:14At the end of the forty days of Great Lent, the Christian world prepares to celebrate the Church’s greatest feast and the anchor of the Christian faith—the Holy Resurrection of Christ. Without this faith, Christianity’s entire preaching is shaken and collapses. Without this faith the life lived by a Christian is devoid of meaning, since the days of our lives are in anticipation of the coming life with hope that is strengthened by faith without any doubt.
The events of the Resurrection are clearly attested in the Gospels by those who lived with the Lord after the Resurrection, who received their apostolic mission, and were filled with the miraculous spiritual force of amazement, and were witness, even unto death, to resurrected life. They saw the first fruit of resurrection and had complete trust in their Teacher—in Christ. Still, the Apostle Paul, who had been a persecutor of Christians, became the indefatigable and faithful preacher of Christianity after his miraculous meeting with Christ. His encounter with the Lord became a non-negotiable testimony. The Apostle Paul is so certain of the truth of his declaration—the concept and truth of the Resurrection—that he even says that his entire preaching is without meaning, is in vain, if Christ was not resurrected.
The Christian Church based its entire faith on the Resurrection. The Resurrection did not become just an historical event; it became the Apostles and the Church’s great vitality, and the purpose of a Christian’s way of life. The Church’s existence became anchored in the faith of the Resurrection, and with the power of that force the Church continued to exist in spite of centuries of persecution. The Church exists now, and will continue to exist, despite all attacks by enemies.
The Armenian Church, faithful to Universal Church doctrine, had the same faithfulness, and even more so, preaching and living the concept and veracity of the Resurrection. So much so that as a church and people our resurrection became our miraculous survival, which after the horror of death and terror of genocide gave us strength and resolve to defeat death by dying, exactly like our Lord, who “by his death defeated death and with His resurrection granted us new life.” (Book of Hours)
Christ is resurrected from death. Yes, truly, our Savior Jesus Christ is resurrected.