2015 NRA Message
ՊԱՏԳԱՄ
ԱԶԳԱՅԻՆ ԵՐԵՍՓՈԽԱՆԱԿԱՆ ԺՈՂՈՎԻ
ՊՈՍԹԸՆ,4-6 ՅՈՒՆԻՍ, 2015
Մեծայարգ հիւրեր եւ ժողովականներ,Քրիստոնէական ջերմ սիրով կþողջունեմ ձեզ բոլորդ, Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու Արեւելեան Թեմի Երեսփոխանական այս պատկառելի Ժողովին առիթով։ Սրտագին աղօթքս է, որ ամենակալ Աստուծոյ օգնութեամբ եւ մեզի տուած իմաստութեամբ ժողովական մեր նիստերը ընթանան հեզասահ, արդիւնալից եւ օգտաշատ՝ մեր մտածումները կեդրոնացնելով մեր եկեղեցւոյ եւ ժողովուրդին յառաջդիմութեան, հոգեւոր եւ ազգային կեանքի կենսունակութեան եւ մեր գործունէութեան նպատակասլաց ճիգերուն վրայ:
Ամէն բանէ առաջ փառք ու գոհութիւն կը յայտնեմ բարձրեալն Աստուծոյ, որ իր առատ ողորմութեան եւ քաղցր սիրոյ մէջ պահեց մեզ՝ որպէս իր կամքը կատարող մշակներ, որպէսզի Աւետարանի ճշմարտութիւններուն քարոզութեամբ եւ մեր եկեղեցւոյ սկզբունքներուն, կանոններուն եւ աւանդութիւններուն հաւատարմութեամբ, ծառայենք մեր պանծալի ժողովուրդին: Յաւիտեան փառք քեզի, Տէ՛ր:
Երախտագիտական զգացումներով եւ որդիական ակնածանքով շնորհակալութիւն կը յայտնեմ Մեծի Տանն Կիլիկիոյ Կաթողիկոսութեան արժանընտիր Վեհափառ Հայրապետին՝ Նորին Սուրբ Օծութիւն Տ.Տ. Արամ Ա. Կաթողիկոսին, որ մեզի հետ եղաւ շուրջ մէկ ամիս, նախ հանդիպելու Ուաշինկթընի մէջ տեղի ունեցած Ցեղասպանութեան 100-ամեակի հանդիսութեանց եւ ապա շրջեցաւ Թեմիս կարգ մը շրջանները, հոգեւոր արթնութիւն, եռանդ ու կորով ներշնչելով մեր հաւատարիմ զաւակներուն: Յատուկ կարեւութիւն տալով մեր նոր սերունդի պատանիներուն եւ երիտասարդներուն, Վեհափառ Հայրապետը եղաւ AYF-ի պատանիներուն հետ, մտերմութիւն ստեղծեց ու զրուցեց անոնց հետ:
Երկու առիթներով, Նիւ Եորքի եւ Պոսթընի մէջ եղաւ մեր երիտասարդներուն հետ, անոնց տուաւ ցուցմունքներ, բայց մանաւանդ պատգամեց հաւատարիմ մնալու մեր ազգային աւանդութեանց, վառ պահելու մեր տենչերը եւ նուիրուելու հոգեւոր ու ազգային կեանքի պայծառ ապագայի կերտումին:
Եղբայրական ողջոյնի խօսք ունիմ Ամերիկայի Արեւմտեան Թեմի Առաջնորդին՝ Բարձրաշնորհ Տ. Մուշեղ Արքեպիսկոպոս Մարտիրոսեանին: Ողջոյններ Քանատայի Թեմի Առաջնորդին՝ Գերաշնորհ Տ. Մեղրիկ Եպիսկոպոս Բարիքեանին: Ինչպէս անցնող տարիներուն, նոյնպէս ալ յառաջիկայի մեր յարաբերութիւնները մեր քոյր թեմերուն հետ պիտի շարունակուին մնալ մտերիմ եւ եղբայրական, միշտ ալ գործնապէս աջակցելով իրարու եւ գործակցելու հոգեւոր եւ ազգային մեր ծրագիրներուն մէջ: Երկու առաջնորդ հոգեւոր եղբայրներուս յաջողութիւն կը մաղթեմ աստուածահաճոյ իրենց առաքելութեան մէջ, որպէսզի կարենան նուիրումով առաջ տանիլ իրենց վստահուած պատասխանատու պաշտօնը՝ մեր եկեղեցւոյ եւ ժողովուրդին բարօրութեան եւ վերելքին համար:
Եղբայրական ողջոյններ Էջմիածնական Թեմի Առաջնորդին՝ Բարձրաշնորհ Տ. Խաժակ Արքեպիսկոպոս Պարսամեանին, որուն հետ մեր յարաբերութիւնները եղան մտերիմ եւ յարգալիր, եւ յատկապէս այս տարուան ընթացքին գործնապէս աջակցելով եւ զօրակցելով իրարու կրցանք լաւագոյնս ի գլուխ ածել Հայոց Ցեղասպանութեան 100-ամեակին նուիրուած ոգեկոչման հանդիսութիւնները:
Յանուն Ազգային Վարչութեան Կրօնական եւ Վարչական Ժողովներուն, մեր Թեմի եկեղեցական եւ բոլոր համայնքներուն եւ հաւատացեալ ժողովուրդին, յատուկ ողջոյնի խօսք ունիմ Մեծագոյն Պոսթընի Սուրբ Ստեփանոս Եկեղեցւոյ Հոգեւոր Հովիւին՝ Արժանպատիւ Տ. Անդրանիկ Աւագ Քահանայ Պալճեանին, Հոգաբարձութեան՝ եւ յարակից մարմիններուն, որոնք կը հիւրընկալեն ներկայ Ազգային Երեսփոխանական Ժողովը եւ մեր կեցութիւնը կը դարձնեն հանգիստ եւ հաճելի:
Սրտի պարտք կը զգամ շնորհակալութիւն յայտնել Առաջնորդական Փոխանորդին՝ Գերաշնորհ Տ. Անուշաւան Եպիսկոպիս Դանիէլեանին, մեր հոգեւոր հովիւներուն եւ քահանայ հայրերուն, ինչպէս նաեւ Ազգային Վարչութեան Կրօնական եւ Վարչական Ժողովներուն անդամներուն, մեր Թեմի բոլոր հոգաբարձական կազմերուն, նուիրեալ ազգայիններուն եւ բարերարներուն, Տիկնանց Միութիւններուն թէ դպրաց դասերուն մէջ ծառայող դպիր-դպրուհիներուն եւ սարկաւագներուն, որոնք հաւատարմութեամբ եւ ժրաջանութեամբ ծառայեցին մեր ժողովուրդին եւ նպաստեցին ներդաշնակ եւ արդիւնալից գործունէութեան եւ անոնց իրագործումներուն:
* * *
Սիրելի՛ ժողովականներ եւ հիւրեր,2015 թուականին երկու յատկանշական դէպքեր յատուկ նշանակութիւն ունին ազգային-եկեղեցական մեր կեանքին մէջ.
1.– Ներկայ տարին 100-ամեակն է Հայոց Ցեղասպանութեան: Ամիսներու ծրագրումներէ ետք, մեր բոլոր եկեղեցիներուն եւ համայնքներուն մէջ ոգեկոչեցինք մեր նահատակներու յիշատակը, աշխարհի չորս ծագերուն եղան հաւատարմութեան հանդիսութիւններ, ցոյցեր ու տողանցքներ, որոնք ուղղակի թէ անուղղակի շարժեցին բոլորիս սրտերը, նոր խանդ ու եռանդ տուին մեր տենչերուն եւ պատասխանատուութեան կոչ ուղղեցին բոլորիս՝ հաւատարիմ մնալու մեր նահատակներու կտակին, ամբողջ աշխարհին յիշեցնելու արդարութեան մեր աղաղակը եւ մնալու պատնէշի վրայ, դառնալու տէրը մեր ժողովուրդի արդար իրաւունքներուն ու դատին:
Շատ մը ձեռնարկներէն եւ ոգեկոչումներէն կ՛առանձնացնեմ եւ յատուկ շեշտ կը դնեմ հետեւեալներուն վրայ.-
ա.- Ապրիլեան նահատակներու սրբադասում:
Աւելի քան երեք տարիներու աշխատանքէ եւ պրպտումներէ ետք, Սուրբ Էջմիածնի եւ Կիլիկեան Սուրբ Աթոռի միաբաններէն կազմուած յանձնախումբը ի վերջոյ իր վերջնական ձեւին մէջ ներկայացուց Ապրիլեան Նահատակներուն սրբադասման արարողակարգը եւ նահատակները սրբացնելու առաջարկը, որ որդեգրուեցաւ Էջմիածնի մէջ գումարուած Եպիսկոպոսական Ժողովին կողմէ, 12 Նոյեմբեր, 2014-ին:
Ներկայ տարուան Ապրիլ 23-ին, դարձեալ Սուրբ Էջմիածնի մէջ, հանդիսապետութեամբ Նորին Սուրբ Օծութիւն Տ. Տ. Գարեգին Բ. Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսին եւ Նորին Սուրբ Օծութիւն Տ. Տ. Արամ Ա. Մեծի Տանն Կիլիկոյ Կաթողիկոսին, մասնակցութեամբ եպիսկոպոսներու, բարձրաստիճան օտար հոգեւորականներու, Հայաստանի Հանրապետութեան նախագահին եւ պետական անձնաւորութեանց, պաշտօնապէս յայտարարուեցաւ սրբադասումը Ապրիլեան Ցեղասպանութեան նահատակներուն: Եկեղեցական մեր կեանքին մէջ արդար վարձատրութիւնը ստացան մեր նահատակները եւ մեզի շնորհքը եւ պատիւը տուին ըլլալու թոռները սուրբերու: Մեզի տրուած երանական այս շնորհքը կու տայ նաեւ պատասխանատուութիւնը ըլլալու արժանի հայորդիներ, ամրօրէն կառչելու քրիստոնէական եւ հոգեւոր արմատներուն, ինչպէս նաեւ ազգային մեր աւանդութեանց, մշակոյթին եւ ձգտումներուն: Այս հասկացողութեամբ, կարելի չէ ապրիլ հայ քրիստոնեայի մեր կեանքը, առանց գործնական եւ հետեւողական մասնակցութեան մեր եկեղեցւոյ եւ ազգային կեանքին: Ամէն մակարդակի վրայ, դպրոցներէն մինչեւ միութիւններ, ընտանեկան մեր կեանքէն մինչեւ հաւաքական մեր կազմակերպութիւններ, պէտք է հարստանան մեր կարողութիւններու ներդրումով եւ զօրանան մեր գործօն մասնակցութեամբ: Այլապէս սրբադասումը կը դառնայ զուտ ձեւական, օր մըն ալ պատմութեան էջերուն մէջ մոռացութեան տրուած արարք: Նահատակներու սրբադասումը խթան պէտք է հանդիսանայ առաւել եւս պրկելու մեր նուիրումը եւ մասնակցութիւնը ազգային-եկեղեցական մեր կեանքին եւ ակնկալութեանց:
բ.- Ապրիլեան սրբադասումին անմիջապէս յաջորդեց Մեծի Տանն Կիլիկիոյ Կաթողիկոսութեան ներկայացուցած դատը Թուրքիոյ Երեսփոխանական դատական ատեանին, պահանջելով Ցեղասպանութեան ընթացքին բռնագրաւուած Սիսի Կաթողիկոսարանի կալուածները: Արդարեւ, Ապրիլ 28-ին, Նորին Սուրբ Օծութիւն Արամ Ա. Կաթողիկոս պաշտօնապէս յայտարարեց դատական պահանջքը, երկար ժամանակի վրայ հանգանամօրէն ուսումնասիրելէ ետք բոլոր կարելիութիւններն ու իրաւական գործընթացը:
Ճիշդ է, սովորաբար Ցեղասպանութեան մեր ոգեկոչումներու ընթացքին յատկապէս կը յիշատակենք մէկուկէս միլիոն նահատակները, բայց չմոռնանք նաեւ որ նոյնքան կենսական է հայրենազուրկ ըլլալու իրականութիւնը, բռնի գրաւումը մեր հայրենիքին, մեր եկեղեցիներուն ու սրբատեղիներուն, մեր բնակարաններուն ու գործատեղիներուն: Ցեղասպանութեան ճանաչումին բնական պարտաւորութիւնն է հատուցումը, որ մեր իրաւունքն է, մեր դատն է, նահատակներու սուրբ կտակն է, գրուած իրենց արիւնով:
Մեր ակնկալութիւնն է, որ Սիսի Կաթողիկոսարանի վերադարձի դատը ճամբայ բանայ մեր իրաւունքներուն հատուցման, մանաւանդ սկիզբ ըլլայ Թուրքիոյ համար պատմութեան հետ դէմ յանդիման գալու եւ համակեցութեան համար արդար որոշումներ որդեգրելու: Մինչեւ իսկ այսօր, թրքական պետութեան սխալ, կեղծ ու շինծու առարկութիւնները պէտք է վերջ գտնեն, պատմութիւնը խեղաթիւրելու իրենց յամառ ճիգը պէտք է վերատեսութեան ենթարկեն, որպէսզի որպէս ժողովուրդ պատմութեան դատաստանին դիմաց կարենան մարդավայել դէմքով ներկայանալ:
Սիսի Կաթողիկոսարանի վերադարձը առաջին քայլը պէտք է հանդիսանայ իրաւունքներու տիրացման՝ մեր դատի հետապնդման մէջ:
գ.- Վստահ եմ որ լրատուութեան եւ թեքնոլոճիի ճամբով տեղեակ եղաք այն բոլոր ձեռնակներուն, որոնք տեղի ունեցան Ուաշինկթընի մէջ, նուիրուած Հայոց Ցեղասպանութեան 100-ամեակին: Երկու Վեհափառ Հայրապետներուն հովանաւորութեամբ եւ մասնակցութեամբ տեղի ունեցան զանազան արարողութիւններ, որոնք մեծապէս ներշնչեցին մեր ժողովուրդը, միասնական մեր ձայնը լսելի դարձուցին թէ՛ հայուն եւ թէ՛ օտարին: Յատուկ յիշատակութեան արժանի են National Cathedral-ի մէջ տեղի ունեցած միջ-եկեղեցական արարողութիւնը եւ Անարատ Յղութեան Մայր Տաճարին մէջ Հայրապետական Սուրբ Պատարագը: Բոլոր անոնք որոնք ներկայ գտնուեցան այս արարողութեանց կամ այլ միջոցներով հետեւեցան անոնց, անկասկած որ լեցուեցան համազգային այն վառ շունչով, որ մեզ միացուց իրարու, պահանջատիրական եռուն զգացումներով լեցուցին մեզ եւ ներշնչեցին այն ոգիով, որ 100-ամեակը վերջ մը չէ մեր արդար պահանջներու հետապնդումին, այլ ազդարարութիւն մը՝ առաւել արթնութեամբ եւ մասնակցութեամբ լսելու մեր նահատակներու զարթնումին ձայնը: Հպարտութեամբ լսեցինք Վեհափառ Հայրապետներու ճառերն ու քարոզները, որոնք ճշգրիտ մատնացոյցը ըրին Ցեղասպանութեան անուրանալի իրականութեան եւ մարդկութեան դէմ գործուած ոճիրի դատապարտութեան: Յատկանշական էր մասնակցութիւնը Միացեալ Նահանգներու փոխ-նախագահին, Ճօ Պայտընին եւ Միացեալ Ազգերու Կազմակերպութեան Միացեալ Նահանգներու դեսպանին՝ Սամանթա Փաուըրի:
Բոլորիս ակնկալութիւնն է, որ յատկապէս մեր երիտասարդ սերունդը մնայ նոյն ներշնչումով եւ զգացումներով, որպէսզի մեր սուրբ նահատակները՝ տեսնելով մեր հաւատարմութիւնը, օրհնեն մեզ եւ առաջնորդեն մեզ ազգային իրաւունքներու վերատիրացման յաղթանակին:
2.- Սուրբ Լուսաւորիչ Մայր Եկեղեցւոյ 100-ամեակ.
Թերեւս գտնուին անձեր, որոնք մտածեն թէ ներկայ մեր Երեսփոխանական Ժողովի ընթացքին ինչո՞ւ տեղական եկեղեցւոյ մը հիմնադրութեան տարեդարձը իմ պատգամիս մէջ նկատի կ՛առնեմ: Անմիջական հարցադրումէ ետք, պիտի ուզէի Մայր Եկեղեցւոյ հիմնադրութեան 100-ամեակին մասին իմ մտածումներս, տպաւորութիւններս եւ Մայր Եկեղեցւոյ կենսական դերակատարութեան մասին վերլուծումներս կատարել:
Առաջին առիթով պիտի ուզէի որ մեր մտքով երթանք 100-120 տարիներ ետ, երեւակայենք մեր հայրենիքին մէջ ապրող մեր ժողովուրդի ծանր պայմանները,- հալածանք, նեղութիւն, կամայական սպանութիւն, բանտարկութիւն, ծանր տուրք, անարդար վերաբերում եւ շարքը նման անիրաւութեանց: Միանգամայն երեւակայենք այն հայորդիները, որոնք ձգած իրենց հայրենի տունը, ծնողք, կին ու զաւակ, եկան Միացեալ Նահանգներ, օտար հողի վրայ ամէն տեսակի զրկանքներ յանձն առնելով, իրենց ընտանիքներուն եւ հողին կարօտով տագնապելով, ապրուստ մը ճարելու եւ օգտակար հանդիսանալու շա՜տ հեռու գտնուող իրենց հարազատներուն: Բացի ֆիզիքական իրենց յոգնութենէն, ապրեցան մղձաւանջը եւ ցաւը օտարութեան, բայց վստահաբար մտածեցին վերադառնալ իրենց հայրենի տունը, վայելելու համար ընտանեկան տաքուկ յարկը, ընտանիքի անդամներուն սէրն ու նուիրումը: Եւ սակայն, իրենց սպասումները եւ երազները հետզհետէ չքացան, Համիտեան ջարդերը առաւել ծակծկեցին իրենց արդէն իսկ վիրաւոր սրտերը եւ մտածեցին շինել Աստուծոյ տունը, ազգին տունը, ուր գոնէ կարենային իրենց ցաւը մեղմել, կարօտը գոհացնել եւ մանաւանդ ապագայի յոյսերով համայնական կեանք կերտել: Եւ երբ 1915-ին, մէկ կողմէ մեր ժողովուրդը իր Հայրենիքին մէջ Ցեղասպանութեան, ջարդի եւ տեղահանութեան կ՛ենթարկուէր, միւս կողմէ նոյն տարին Միացեալ Նահանգներ գտնուող պանդուխտ հայերը իրենց հոգեւոր տունը կը հաստատէին Նիւ Եորքի մէջ, հաւատալով որ մեր Եկեղեցւոյ մեծ Հայրապետին՝ Սուրբ Գրիգոր Լուսաւորչին անունով այս տունը պիտի դառնար Նոյեան Տապանը, փրկութեան խարիսխը, իրենց հարազատներուն նահատակութեան պատճառով իրենց ջարդուած հոգիներուն համար մխիթարող աղօթավայր մը:
Ահա այս Սուրբ յարկին տակ հաւաքուելով անոնք պանդխտացած իրենց կեանքը կազմակերպեցին, առանձին-առանձին անհատներ ըլլալէ անդին եղան համայնք, ունեցան տենչեր:
Մայր Եկեղեցւոյ մէջ որքա՜ն հաւատք, հաւատարմութիւն, զոհողութիւն եւ նուիրում ամբարուած են: Նախ, զայն վերածեցին նորահաստատ Թեմի Առաջնորդարանը, ուրկէ հետզհետէ սկսան կազմակերպուիլ նոր համայնքներ, սկսան կառուցուիլ նոր եկեղեցիներ, Ցեղասպանութենէն ազատած հայորդիներու նոր կեանքի յոյս եւ մխիթարութիւն պարգեւելու:
Եւ երբ, 1930-ական թուականներուն ամերիկահայութիւնը կ՛ունենար քաղաքական հակադիր կեցուածքներ, Մայր Եկեղեցւոյ շուրջ բոլորուած ժողովուրդը անաղարտ պահեց ազատ ու անկախ Հայաստանի իր տեսիլքը, ջատագովը հանդիսացաւ ազգային ժառանգութեան եւ մշակոյթին պահպանման, եւ իր համոզումներն ու սկզբունքները չփոխանակեց ոեւէ ապազգային կործանիչ սադրանքներով: Իր այս կեցուածքին համար հալածուեցաւ, անտեսուեցաւ, մեղադրուեցաւ, բայց ոչ մէկ ատեն դաւաճանեց ազգային իր սկզբունքներուն, ազգային մեր իրաւունքներուն եւ հաւատարիմ մնաց մեր ժողովուրդի տենչերուն:
Արդարութիւնը իր վճիռը ունի: Հաւատարմութիւնը՝ իր վարձատրութիւնը: Չսխալեցանք:
Այսօր, Մայր Եկեղեցին նոյն հաւատքին համար հպարտօրէն իր ճակատը բարձր եւ բաց կը պահէ: Ազգային մեր համոզումները կը մնան նոյնը եւ հոգեւոր մեր կեանքը կը գրաւէ հաւատացեալ եւ հաւատարիմ մեր ժողովուրդի զաւակները: Վստահ եմ, որ Սուրբ Լուսաւորիչ Մայր Եկեղեցւոյ ծխականները, Մայր Եկեղեցւոյ ֆիզիքական պայծառակերպման առընթեր, իրենց ներկայութեամբ եւ մասնակցութեամբ հոգեւորապէս պիտի լուսազարդեն զայն: Պիտի ջանան ամէն կերպով Հայ Եկեղեցւոյ հաւատքը եւ մեր ժողովուրդին հաւատարմութիւնը, մեր Հայրենիքին եւ ազգային ժառանգութեան հանդէպ վառ պահել՝ ի վայելումն գալիք սերունդին:
Սիրելի՛ ժողովականներ,
Ահաւասիկ կը սկսինք Երեսփոխանական Ժողովը եւ կը յուսամ որ մեր դիմաց գտնուող մարտահրաւէրները կը դիմագրաւենք ներդաշնակ կեցուածքով ու որոշումներով: Քանի մը տարիներ առաջ մեր որդեգրած որոշումը Ազգային Առաջնորդարանի շէնքին շինութեան կը մնայ կենդանի եւ մեր բոլոր միջոցներով պիտի ջանանք իրագործել մեր որոշումը, այսպիսով առաւել միջոցներ եւ առաւելութիւններ ստեղծելով մեր ծրագիրներու իրագործման եւ առաքելութեան յարատեւ շարունակութեան համար:
Կ՛աղօթեմ որ այն լոզունգը որ որդեգրեցինք Վեհափառ Հայրապետին հովուապետական այցելութեան առիթով – «Քու եկեղեցիդ, քու ազգդ, մասնակցէ», եւ որուն խորքն է «հաւատարմութիւն քրիստոնէական եւ ազգային արմատներուն» պիտի դառնայ անլռելի զանգակատուն, որ հնչէ բոլորիս հոգիներուն մէջ, մեր Հայրենիքին, մեր եկեղեցւոյ եւ մեր ժողովուրդին հզօրացման եւ յառաջդիմութեան ի խնդիր:
Շնորհակալութիւն:
ՕՇԱԿԱՆ ԱՐՔԵՊԻՍԿՈՊՈՍ
Առաջնորդ
Ամերիկայի Արեւելեան Թեմին
Ուոթըրթաուն
4 Յունիս, 2015
Message to the
National Representative Assembly
Boston, Massachusetts
June 4-6, 2015
Clergy Brothers,
Honored Guests and DelegatesI greet all of you with Christian love on the occasion of this august National Representative Assembly of the Eastern Prelacy. It is my heartfelt prayer that with the guidance of all-powerful God and the wisdom given to us, our meetings will be smooth, constructive, and helpful, as we center our thoughts on the advancement of our church and people, the vitality of our ecclesiastical and community life, and our efforts and mission toward our goals.
Before all else, I express glory and thanks to our Almighty Lord who kept us in His abundant mercy and sweet love as the cultivators of His commandments, so that by preaching the Gospel and remaining faithful to our church’s principles, canons, and traditions, we could serve our glorious people. Eternal glory to You, Lord.
With gratitude and filial respect, I thank His Holiness Aram I, Catholicos of the Holy See of the Great House of Cilicia, who was with us for nearly one month, first went to Washington for the commemorations of the 100th anniversary of the Armenian Genocide, and then traveled to a number of our Prelacy communities, providing spiritual awakening, fervor, and vigor to our faithful sons and daughters. He gave particular attention to our younger generations by attending the AYF Junior Seminar where he established an intimate relationship with the youth and engaged a dialogue with them.
On two occasions, in New York and Boston, he was with our young adults, providing direction, but mostly giving the message to remain faithful to our national traditions, to keep alive our aspirations, and be devoted to building a bright future for our spiritual and national life.
I have brotherly greetings for His Eminence Archbishop Moushegh Mardirossian, Prelate of the Western Prelacy. Greetings also to His Grace Bishop Meghrig Parikian, Prelate of the Canadian Prelacy. As we have in past years, we will continue our cordial and brotherly relationships with our sister prelacies. I wish both of my brother prelates success in their God-pleasing mission so that they can advance with dedication the responsibility that has been entrusted to them for the betterment and elevation of our church and people.
I extend brotherly greetings to His Eminence Archbishop Khajag Barsamian, Primate of the Eastern Diocese of the Armenian Church of America, with whom we have a cordial and respectful relationship, especially this year when we increased and strengthened our cooperation and were able to do our best for the 100th anniversary commemorations.
On behalf of our Religious and Executive Councils, as well as our clergy and faithful, I extend special greetings and thanks to Archpriest Father Antranig Baljian, pastor of St. Stephen’s Church, the Board of Trustees, and auxiliary organizations, who are hosting this National Representative Assembly, and make our presence comfortable and pleasant.
I have a debt of gratitude to express to our Vicar General, Bishop Anoushavan Tanielian, to our pastors, as well as to the members of the Religious and Executive Councils, to the boards of trustees of our parishes, dedicated compatriots and benefactors who serve our people faithfully and diligently and who assist in the harmonious and productive success of our endeavors.
* * *
Dear Delegates,
During the year of 2015, there were two notable events in our national and ecclesiastical life.
1. This current year is the 100th anniversary of the Armenian Genocide. After many months of preparation, all of our churches and communities commemorated our martyrs memory; in all four corners of the world there were events that expressed our faithfulness, vigils, and marches, that directly and indirectly touched all of our hearts, gave new enthusiasm and fervor to our efforts, and directed a call of responsibility to all of us to remain faithful to the testament of our martyrs, to remind the entire world of the justice of our demands, and remain on the ramparts to become the master of our people’s just rights and cause.
Among many events and rituals, I note the following:
a. The canonization of the Martyrs of April
After more than three years of effort and examination, the committee that was formed from the ranks of the Etchmiadzin and Cilician Brotherhoods, presented its final form for the service of canonization and the recommendation to canonize the Martyrs, which was accepted by the conclave of Bishops that convened in Etchmiadzin on November 12, 2014.
On April 23rd of this year, again in Etchmiadzin, under the auspices of His Holiness Karekin II, Catholicos of All Armenians, and His Holiness Aram I, Catholicos of the Great House of Cilicia, with the participation of the Bishops, high-ranking ecumenical clergy, the President of Armenia, and with government representatives, the canonization of the Martyrs of the April genocide was officially proclaimed. In the life of our church, our Martyrs received their just reward and graced us with the responsibility of being the grandchildren of saints. This blessed grace given to us also gave us the responsibility to be worthy Armenians, firmly cling to our Christian and spiritual roots, as well as our traditions, culture and heritage.
In light of this, it is not possible to live our Armenian Christian life without practical and attentive participation in the life of our church and community life. On every level—from the schools to the auxiliary bodies, from our family life to our organizations—must be enriched through our harmonious ability and strengthened by our active participation. Otherwise, the canonization turns into a mere formality, and one day will become a forgotten deed in the pages of history. The canonization of the martyrs must be an incentive to further strengthen our dedication and participation in the life of our church and our expectations.
b. Immediately after the canonization, the Great House of Cilicia presented its case to the Turkish courts as the rightful owners of the Catholicosate of Sis that was seized during the genocide. On April 28, His Holiness Aram I officially announced the filing of the claim, after a long period of study of the practical possibilities.
It is true that usually during our genocide commemorations, we primarily remember the one and one-half million martyrs, but let us not forget the veracity of losing our homeland, the forced take-over of our homeland, our churches, and holy sites, our homes and work places, all of which are just as essential. The obligation of recognition is reparation; that is our right, our cause, the testament of the saints, written with their blood.
It is our expectation that the lawsuit for the Catholicosate of Sis will open the road for reparation for our rights, and become the beginning for Turkey to face its history and to adopt just decisions for co-existence. The Turkish Republic’s incorrect, phony, and false objections must come to an end, and they must re-examine their obstinate alteration of history.
The return of the Catholicosate of Sis must be the first step in our pursuit of our cause.
c. I am confident that through the media and internet you are all aware of the events that took place in Washington dedicated to the 100th anniversary of the Armenian Genocide. Under the auspices and with the participation of our two Catholicoi, there took place various services that greatly inspired our people. Together our voices were heard by both Armenians and non-Armenians. The Ecumenical Service at the National Cathedral and the Pontifical Divine Liturgy at the Shrine of the Basilica of the Holy Virgin Mary, deserve special mention. Everyone who was present, as well as those who followed it through other methods, without doubt, were filled with national ardor that united us together, filled us with stirring feelings for our demands and inspired us with the spirit that the 100th anniversary is not a closure of our pursuit for our just demands, but a notice to us to listen to the awakening voices of our martyrs with greater awareness and participation. With pride we listened to the messages and sermons of our Catholicoi, who precisely showed the irrefutable realty of the genocide and the case against this crime against humanity.
Notable was the participation of the Vice President of the United States, Joe Biden, and the United States Ambassador to the United Nations, Samantha Power.
It is all of our expectations that our younger generation will retain the same inspiration and feelings, so our Holy Martyrs, seeing our faithfulness, will bless us and lead us to victory of our national rights.
2. The 100th Anniversary of Saint Illuminator’s Cathedral
Perhaps some of you may wonder why I would make note of the anniversary of one of our parishes in my address to this Assembly. Before such questions, I want to share my thoughts, perceptions, and an analysis of the vital role of the Cathedral.
First, I want our minds to go back 100-120 years ago. Visualize the dire life of our people in the homeland—persecution, grief, arbitrary slaughter, imprisonment, heavy taxes, unfair conditions, and other injustices. Let us together think of those Armenians who left their ancestral homes, parents, wife, and children, came to the United States, experiencing all kinds of deprivation on alien soil. With longing for their families and homes, they earned a living to be helpful to their families so far away. Besides their physical weariness, they experienced the nightmare and pain of being foreigners, but surely they intended to return to their paternal homes, to enjoy the warmth, love, and dedication of family. Eventually, their expectations and dreams did not materialize. The Hamidian massacres further broke their already wounded hearts, and they decided to build God’s home, national home, where they could at least ease their pain, satisfy their longing, and especially build a community life with hope for the future. And when in 1915, when on the one hand our people in their homeland experienced genocide, massacre, and exile, on the other hand, the same year the exiled Armenians in the United States secured their spiritual home in New York believing that this home, named for our great Patriarch, Saint Gregory the Illuminator, would become Noah’s Ark, the anchor of salvation, and a place of prayer and consolation for their souls, which because of the martyrdom of their loved ones, was decimated. They gathered under this holy roof and organized their exiled lives. Besides being individuals, they became a community with goals.
So much faith, faithfulness, sacrifice, and dedication fills our Mother Cathedral! First, it was established as the Cathedral and offices of the newly organized North American Prelacy, which ten established new communities, built new churches, in order to give the survivors of the genocide new life, hope, and consolation.
And in the 1930s when the U.S. Armenian community had political disputes, the congregation rallied around the Cathedral and kept the vision of a free and independent Armenia, endeavored in defense of national posterity and cultural protection, and did not compromise its beliefs and principles for any future subversive instigation. For this, the Cathedral was persecuted, ignored, reproached, but at no time betrayed its national principles, and remained faithful to our national rights and our people’s aspirations.
Justice has its verdict. Faithfulness its reward. We were not wrong.
Today, with the same faith, the Cathedral holds its head high and open. Our national beliefs remain the same and our spiritual life serves the children of our faithful and loyal people. We are confident the parishioners of St. Gregory the Illuminator Cathedral through their participation will brighten the Cathedral spiritually, just as its physical appearance has been brightened. They will make every effort to keep alive our Armenian Church’s faith and our people’s faithfulness, homeland, and heritage for the benefit of our coming generations.
Dear Delegates,
We now begin our National Representative Assembly. I hope we will confront the challenges before us harmoniously and decisively. The decision taken a few years ago regarding the re-construction of the Prelacy offices remains alive. We will make every effort to realize our decision. By creating more space and improvements we benefit the success of our programs, and the perpetual continuation of our mission.
I pray that the theme we adopted for the Pontifical Visit—“Your Church. Your Nation. Engage,”—whose meaning is “Faithfulness to our Christian and Armenian roots,” will become the “unsilenceable belfry” that resonates in all our souls, for the sake of our Homeland, our Church, and for the strengthening and advancement of our people.
Thank you.
ARCHBISHOP OSHAGAN
Prelate
Eastern Prelacy of the
Armenian Apostolic Church of America
June 4, 2015