ԳԱԼԻԱ ՆՈՎԵՆՑ (մահ՝ 22 Յուլիս, 2012)

1970-1980ական թուականներուն, Գալիա Նովենց խորհրդահայ շարժապատկերի կարեւոր անուններէն մէկն էր։ Յատուկ յիշատակութեան արժանացած է Վենետիկի 42րդ միջազգային փառատօնին (1985)՝ Ալբերտ Մկրտչեանի «Մեր մանկութեան տանգո»ն շարժանարին մէջ խաղացած Սիրանոյշի դերին համար։ Նոյն տարին, շահած է Հայաստանի պետական մրցանակը։

Գալիա (բուն անունով՝ Գալինա) Նովենց ծնած է Յուլիս 1, 1937ին, Երեւան։ 1958ին, շրջանաւարտ եղած է Երեւանի գեղարուեստա-թատերական հիմնարկէն եւ մինչեւ 1961 սկսած է աշխատիլ Կապանի (Սիւնիք) պետական թատրոնին մէջ։ Այնուհետեւ, երկար տարիներ աշխատած է Գաբրիէլ Սունդուկեանի անուան ակադեմական թատրոնին մէջ (1961-1971 եւ 1983-1993), ինչպէս եւ Լենինականի (այժմ՝ Գիւմրի) Վարդան Աճէմեան թատրոնին (1971-1977), Երեւանի դրամատիկական թատրոնին (1977-1983) եւ  Համազգային պետական թատրոնին մէջ (1993-1995)։

Իբրեւ թատրոնի եւ շարժապատկերի կարկառուն անուն, Նովենց փայլուն կերպով մարմնաւորած է հայ կնոջ կերպարը ճերմակ պաստառին վրայ։ Թատրոնի եւ ձայնասփիւռի ներկայացումներու մէջ, աւելի քան 50 կերպար ներկայացուցած է, բայց իր ամենամեծ ներդրումը եղած է շարժապատկերի մէջ, ուր յաճախ խաղացած է բեմադրիչներ Ֆրունզէ Դովլաթեանի, Հենրիկ Մալեանի եւ Ալբերտ Մկրտչեանի շարժանկարներուն մէջ, ինչպէս «Բարեւ, ես եմ» (1966), «Մենք ենք, մեր սարերը» (1969), «Հին օրերի երգը» (1977), «Նահապետ» (1977), «Մի կտոր երկինք» (1980), «Գիքոր» (1982), «Մեր մանկութեան տանգոն» (1984), «Սպիտակ անուրջներ» (1985), «Կարօտ» (1990), եւ այլ 30 շարժանկարներ։

Նովենց ստացած է «Մովսէս Խորենացի» մետալը 1998ին եւ Հայաստանի Հանրապետութեան ժողովրդական արուեստագէտի տիտղոսը 2007ին։ Ամուսնացած էր թատրոնի բեմադրիչ Երուանդ Ղազանչեանի հետ (1937-2019) եւ մայրն էր Թատերական Գործիչներու Միութեան այժմու նախագահ՝ Յակոբ Ղազանչեանի։

Գալիա Նովենց իր մահկանացուն կնքած է 22 Յուլիս, 2012ին, Լոս Անճելըսի մէջ, ուր կ՚ապրէր 1995էն ի վեր։ Թաղուած է Երեւանի մէջ։