Ազգային Առաջնորդարանի տպագիր ամսաթերթի՝ “Օutreach”ի Նոյեմբեր 1987ի առաջին էջը աւելի քան խօսուն է։ 35 տարի առաջ այս օրերուն, լիբանանահայ համայնքը ֆինանսական համատարած տագնապի ենթարկուած էր՝ 1975-1990ի քաղաքացիական պատերազմի դժնդակ օրերուն։ Առաջնորդարանս, շնորհիւ մեր հաւատացեալներու անսակարկ աջակցութեան, երէկ եւ այսօր լիբանանահայութեան զօրավիգ կանգնած է ու կը կանգնի ամենատարբեր ձեւերով։ Լիբանանի հայ համայնքը հոգեւորականներ ու գրողներ, ուսուցիչներ ու արհեստաւորներ, վաճառականներ ու արհեստավարժ մասնագէտներ հայթայթած է ամերիկահայ համայնքին ու սփիւռքեան կեդրոններուն ամէնուրեք։
Սերունդ մը ետք, տարբեր հիմքերով, սակայն նիւթական ա՛լ աւելի տագնապալի վիճակի ենթարկուած է լիբանանահայութիւնը, եւ այս տագնապին ելքը անորոշ է։ Համայնքի պահպանումը նաեւ մե՛ր պատասխանատուութիւնն է։