Գառնիկ Բանեանի ներկայ գործը՝ ութ գլուխներու մէջ սեղմուած, կը ներկայացնէ իր մինչեւ հինգ տարեկան երջանիկ մանկութիւնը եւ հինգէն մինչեւ ինը տարեկան տառապալից որբութիւնը։
Հազիւ դպրոց յաճախել սկսած, կը հասնին բռնագաղթի եւ կոտորածի դժոխային օրերը։ Կիւրինցիները կը տարագրուին դէպի Համա։ Հեղձուցիչ տաքէն, քաղցէն ու ծարաւէն շուտով կը հիւծին ու կը մահանան փոքրիկ Գառնիկի մայրը, իրմէ փոքր քոյրն ու եղբայրը, այլ հարազատներու եւ զանազան շրջաններէ հոն՝ անապատ քշուած հարիւրաւորներու շարքին։ Մեծ հայրը ատենին կը փութայ յանձնել զինք Համայի մէջ հայ պատուելիի մը հաստատած որբանոցը։ Դժբախտաբար, երկար չի տեւեր այս որբանոցը։ Ճեմալ փաշայի հրամանով բոլոր որբերը կը փոխադրուին Լիբանան, ֆրանչիսկեաններու ընդարձակ վանքը, Անթուրա, հոն թուրքերուն կողմէ եւ զուտ թրքական մթնոլորտի մէջ դաստիարակուելու համար որպէս ապագայ տիպար թուրքեր։ Անթուրան կատարեալ դժոխք մը կ՚ըլլայ շուրջ հազար տարաբախտ որբերուն համար, որոնք հոն կ՚անցընեն անօթութեան, զրկանքի, անխնայ ծեծի ու անարգանքի չորս դժոխային տարիներ։
